جنگلهای ارسباران و اولین زخمی شدن من

اواخر شهریور، ما تصمیم گرفتیم به همراه خاله نگار و عمو یاسر یکی دو روزی رو بریم قلعه بابک و

جنگلهای ارسباران تا از هوای خوب اواخر تابستون لذت ببریم. چهارشنبه عصر از تبریز حرکت

کردیم به طرف جلفا و شب رو کنار رود ارس اتراق کردیم.البته من تا سوار ماشین شدم خوابم

برد. پنج شنبه صبح من زودتر از همه بیدار شدم و با مامانیم  دوتایی رفتیم یکم قدم زدیم. من

اولین بارم بود که یک رودخونه رو میدیدم. بعد از یکم گردش برگشتیم و بقیه رو بیدار کردیم و

صبحانه خوردیم. (البته صبحانه خوردن ...)

بعد من و مامانیم رفتیم دیدن دوست جون جونی مامانم یعنی خاله فریبا که تو دانشگاه جلفا کار

میکنه. بعد از اونجا میخواستیم حرکت کنیم به طرف کلیبر که مامان و خاله نگار گیر دادن که بریم

بازار و با اینکه تعداد ما مردا 3 نفر و خانما 2 نفر بودن بازهم اونا پیروز شدن و رفتیم خرید.

دو سه ساعت  بعد بالاخره خانما رضایت دادن و ما حرکت کردیم. جاده خیلی با صفا بود و ما هر از

چند گاهی پیاده میشدیم و عکس میگرفتیم. یه بار که من تو بغل باباییم بودم و داشتیم میرفتیم

به طرف ماشین، بدون اینکه باباییم متوجه بشه یک شاخه تمشک گیر کرد به صورتم و تیغاش 

چند جای صورتم و زخمی کرد و خون اومد. با صدای گریه من همه متوجه شدن که صورتم زخمی

شده. من گریه میکردم و مامان و بابام هم دست و پاشونو گم کرده بودن ، اشک تو چشاشون

بود و حالشون خیلی بدتر از من بود. خاله سریع صورتم و شست و خونش بند اومد. منم بعد از

کمی گریه و بی تابی  یه کم شیر خوردم و  تو بغل مامانی خوابیدم. جالب اینجاست که حال من

خوب شده بود و فقط جای چند تا زخم رو صورتم بود ولی مامان و بابا هنوز خیلی ناراحت بودن و

خودشونو سرزنش میکردن که چرا بیشتر مواظبم نبودن. بلاخره بعد از یکی دو ساعت مامانی و

بابایی با دیدن شیطونی ها  و خنده های شیرین من حالشون بهتر شد.

شب رسیدیم قلعه بابک و شب رو اونجا موندیم. صبح روز جمعه بعد از خوردن صبحانه حرکت

کردیم به طرف تبریز. تو این سفر غیر از زخمی شدن من همه چی عالی بود و خیلی خوش

گذشت.

اینم چند تا از عکسهای من:

و این هم عکس اولین زخم زندگی من که هر وقت مامانی نگاش میکنه میگه: الهی درد و بلات به

جونم. الهی که اولین و آخرین زخمی شدنت باشه پسرم: